Bir paketin bulunduğu Alt Ağ'dan (Subnet) başka bir Alt Ağ'a yönlendirilme işlemine Yönlendirme (Routing) denir. Yönlendirme işleri Router (Yönlendirici) tarafından yapılır. Yönlendiriciler, yönlendirme yapabilmeleri için hedef adresi bilmek zorundadırlar. Ayrıca Yönlendiriciler hedef adrese gidebilmek için birden fazla yol içerisinden en iyi yolu seçebilme yeteneğine sahiptirler.
Yönlendiriciler, Yönlendirilebilen Protokollere sahip paketleri ve Yönlendirme Protokollerini kullanarak yönlendirme yapabilirler. Bu iki protokol birbirinden farklı işleve sahiptir.
- Yönlendirilebilen Protokoller (Routed Protocol): Hedef adres bilgisini tutarlar. IP ve IPX gibi protokoller bu grubun içine girerler.
- Yönlendirme Protokolleri: En iyi yolun bulunmasını sağlar. RIP, IGRP, EIGRP ve OSPF gibi protokoller bu gruba girerler.
Her yönlendiricide gerek statik gerekse dinamik olarak oluşturulan bir Yönlendirme Tablosu (Routing Table) bulunur. Genel olarak Yönlendirme Tabloları üç farklı şekilde oluşturulur. Bunlar;
1) Statik Yönlendirme (Static Routing): Bir paketin hedefe ulaşabilmesi için gereken en iyi yolu el ile yapılandırılmasına denir.
Avantajları; Yönlendiricilerde daha az işlemci kullanımı, ağ üzerinde yönlendirme mesajları için gerekli olan bant genişliğinin kullanılmaması ve döngülerin oluşma riskinin olmaması gibi avantajları sunar. Özellikle küçük ağlarda statik yönlendirme daha etkin kullanılır.
Dezavantajları; Ağ yöneticisinin ağ yapısını çok iyi bilmeli ve yönlendirmeyi doğru yapabilmelidir. Büyük ağlarda yönlendirme için gerekli yapılandırmanın çok zaman alması ve hata yapma riskinin yüksek olması gibi sebeplerden dolayı büyük ağlarda tercih edilmez.
2) Ön Tanımlı Yönlendirme (Default Routing): Yönlendirici cihazın statik ve dinamik yönlendirme sonucunda gözden kaçabilecek yollarında olması durumunda Ön Tanımlı Yönlendirme devreye girer.
3) Dinamik Yönlendirme (Dynamic Routing): Yönlendiricilerin yönlendirme tablolarını dinamik olarak oluşturmasını sağlar. Bu protokoller, yönlendiricilerin oluşturduğu yönlendirme tablolarını birbirlerine belli aralıklarla göndererek, bir ağa ulaşım için alternatif yollar oluşturmalarını sağlar. İki farklı türde yönlendirme protokolleri vardır. Bunlar;
a) Dış Yönlendirme Protokolleri (Exterior Routing Protocols): Organizasyonlar arası ağların yönlendirilme bilgilerini günceller. Border Gateway Protocol (BGP) ve Exterior Gateway Protocol 2 (EGP2) Dış Yönlendirme Protokolüne örnektir.
b) İç Yönlendirme Protokolleri (Interior Routing Protocols): Organizasyon içindeki yönlendirme bilgilerini günceller. . Routing Information Protocol (RIP), Interior Gateway Routing Protocol (IGRP), Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP) ve Open Shortest Path First (OSPF) bu protokollerden bazılarıdır.
Dinamik Yönlendirme Protokolleri kullandıkları algoritmaya göre ikiye ayrılırlar. Bunlar;
1) Uzaklık Vektör Yönlendirme Algoritmaları (Distance Vector Routing Algorithm - DVR): Yönlendiriciler arasında uzaklık bilgisinin (atlama sayısının) veya metrik değer olarak kullanılmasına dayanır. Her yönlendiricide paketlerin gönderilebileceği diğer komşu yönlendiriciler için uzaklık vektör tablosu oluşturulur; en uygun yola bu vektöre dayanılarak karar verilir. Uzaklık vektörü, komşu olan yönlendiricilere göre hesaplanır. RIPv1, RIPv2 ve IGRP protokolleri DVA algoritmasını kullanan protokollere örnek olarak verilebilir.
2) Hat Durum Yönlendirme Algoritması (Link State Routing Algorithm - LSA): En uygun yolun belirlenmesi için kullanılan metrik değeri, uzaklık bilgisinin yanı sıra yönlendiricilere yapılmış olan bağlantıları da göz önüne alarak hesaplar. Bu algoritmada, ağ içindeki bir yönlendirici ağın tüm topolojisi hakkında bilgi sahibidir. Herhangi bir yönlendirici, kendisine olan bağlantıda bir değişiklik olduğunu algıladığı zaman, bu değişikliği tüm ağa yayma yoluyla bildirir. Open Shortest Path First (OSPF), LSA algoritmasını kullanan protokole örnek olarak verilebilir.
RIP (Routing Information Protocol)
RIP, birçok yönlendirici cihazında kullanılan en genel dinamik yönlendirme protokolüdür. İç Yönlendirme Protokol ailesindendir ve DVR Algoritmasını kullanır. Bu protokolde en uygun yol, atlama sayısına (hop count) göre hesaplanır. Tabloda her varış adresi için en iyi yol bilgisi tutulur. Uygulamada RIP için atlama sayısının en fazla 15 olacağı kabul edilmiştir. Bu değerden daha uzak yerler ulaşılamaz durum olarak kabule edilir.
Ağ topolojisinde herhangi bir değişiklik olduğunda bu durum yönlendirici tarafından anlaşılır ve hemen yeni durum için yeni yol değerlendirilmesi yapılır. Eğer daha iyi bir yol bulunursa, önce kendi tablosunu günceller ve daha sonra komşu yönlendiricilere yansıtır. Komşu yönlendiriciler de yeni durumu aldığında kendi komşu yönlendiricilerine yönlendirirler ve bu sayede gidilecek yol güncellenmiş olur.
RIP'in iki versiyonu vardır. Bunlar;
- RIP versiyon 1: Sadece classful yönlendirme yaparlar. Güncelleme esnasında Subnet Mask bilgisi göndermez. Yani bu versiyonda ağdaki tüm cihazlar aynı Subnet Mask değerini kullanmak zorundadır.
- RIP versiyon 2: Classless yönlendirme olarak adlandırılır. Güncellemeler esnasında Subnet Mask bilgisini gönderir.
RIP üç farklı sayaç kullanarak performansını ayarlar. Bu sayaçlar;
- Route Update Timer: Yönlendiricinin, yönlendirme tablosunu komşu yönlendiricilere duyurmak için beklediği zaman aralığıdır. Bu aralık 30 saniyedir.
- Route Invalid Timer: Bu zaman aralığında yönlendirme tablosunda güncelleme olmazsa o kayıt geçersiz olarak kabul edilir. Bu süre 180 saniyedir.
- Route Flush Timer: Bir yönlendirmenin geçersiz olması ve yönlendirme tablosundan kaldırılması için gereken zaman aralığıdır. Bu süre 240 saniyedir.
RIP protokolünün kullanılması için ilk önce route rip komutuyla RIP protokolü aktif edilmelidir. Ardından network (ağ adresi) komutuyla o yönlendiriciye bağlı olan Ağ Adresleri bildirilmesi gerekir. Örnek;
RouterA(config)# router rip
RouterA(config-router)# network (Ağ Adresi)
0 Yorum